Resultado de búsqueda de "mapuakunirira"

mapuakunirira m. seres que tradicionalmente se pensaba eran inmortales, y mayormente benignos. ◊ Antiguamente se pensaba que estos seres vivían dentro del agua en piedras grandes que para ellos eran sus casas. A veces se atribuían ciertos sonidos producidos por el río durante la noche a ellos diciendo que estaban cantando canciones melodiosas de alegría (lit. de tristeza), acompañados por personas que se habían ahogado antes, porque estaban celebrando que otra persona se había ahogado y había ido a vivir por siempre con ellos. Además se decía que uno no debía de escucharles cantar o también se ahogaría.. Antari iokajaigara matsigenka onti iatake ikonoitakarira mapuakunirira, nerotyo iokaageigara, ochapinitanake oniaatanake nia okenkisureaatanakatyo kara, intitari matikaigankitsi mapuakunirira ishineventaigakarira okaatankicharira iatakera anta inkonoitaigakemparira inkantakanira intimake. Nerotyo oga tsinane kirikatsirira okireaninkira okirikira okemirora okañotara maika oniaatira nia, okenkisureaenkagematanakatyo okanti: “Tyanirika okaatankicha, nerotyo kanika oniaatanakera nia ishineventaigakarira mapuakunirira, ariotari iatakeri anta inkonoitakemparira”. (Cuentan que) cuando una persona se ahoga, (su alma) va a vivir con los mapuakunirira, por eso cuando alguien se ahoga, en la noche el río comienza a sonar de una manera alegre (lit. triste), porque son los mapuakunirira que están cantando alegrándose, y dando la bienvenida al ahogado quien ha ido allí para vivir con ellos por siempre. Por eso, cuando una mujer hiladora se desvela hilando, y escucha esa clase de ruido extraño que parece son canciones melancólicas, dice: “Alguien se ahogó (lit. quién se habrá ahogado), por eso el río está sonando (de una manera diferente) y están cantando los mapuakunirira dando la bienvenida (al recién ahogado), porque ha ido allá a vivir con ellos. V. mapu, óani; -ni3Apén. 1.